ده روز مهر گردون

نشستم و زوووور میزنم که آیین نامه لعنتی رو بخونم،فردا برم بدم راحت شم از دستش.اگه بشه که این بار قبول شم(سری پیش ٦ تا غلط داشتم)میمونه افسرم که احتمالا پنجشنبه بشه.روز قبلشم جلسه تموینی می گیرم با اون خانوم چاقه.یعنی ادم ١٠ بار بره کنکور بده ولی آیین نامه نده-_- 

اسکار مزخرف ترین و نچسب ترین کتابی که باید امتحان میدادم میرسه بهش.حتی از امادگی دفاعی سوم راهنمایی و جغرافی سال دوم دبیریتانم گند تر‍♀️

می دونی.یادمه قبلا روزایی بود که تنهایی اندازه ی چندنفر غمگین بودم،له و خراب.بینوا و درمونده ای که دستش به هیچ جا بند نبود.یادمه شبایی بود که تو دلم رخت میشستن و اونقد کلمو تو بالشت فشار میدادم و خفه تو بالشت گریه می کردم و پتو رو می کشیدم رو سرم،و اونقد تو اون حالت می موندم تا از بی اکسیژنی اون زیر به حال مرگ می افتادم و بعد یکم لای پتو رو باز می کردم تا هوا بیاد و و بخوره به صورت خیس از اشک و عرقم.یادمه یه شبایی بود که اونقد حالم خراب بود،اونقد پوچ و خالی بودم.اونقد تهی بودم که حتی نمی تونستم ببینم پنج قدم جلو ترم چی به چیه.ولی امسال،امسال حداقل یه چیزی،یه چیزی که بسم نیس.حقم این نیست.دوستش ندارم.اونقدر که حتی نیومدم از رسیدن بهش بنویسم تو دستمه.نمی خوامش.نِ می خواااا مِش.حقم بیشتر از این.خیلی بیشتر.می خوام یه بار دیگه برم تو رینگ.ولی این بار بجنگم.زودی پا پس نکشم.هیهههسخت تر از سخت رو باید انجام بدم.ولی می دونم که می تونم.بازی آخر این بازی.

.

بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر/بار دگر روزگار چون شکر آید

زهر بودم امشب.آگاهانه آگاهانه.مار بودم.خزیدم.نیش زدم.درد پاشیدم.حال گرفتم.تلخ بودم،تلخ بودم تلخ بودم.آخ از وقتایی که عصبانیم.کاش سلام میکردم بهش.جدی.کاش زود قضاوت نمی کردم.کاش دلشُ نمی شدم.در هر صورت.غم دار شد دل خودمم.اومدم نشستم قلپ قلپ قهوه ی تلخ و بدمزمو خوردم.ابی گوش کردم.حتی دو سه تا گوله اشک چکید از چشمم.ولی بدجنس شده بودم امشب.تو دلم هی گفتم دلم نسوزه براش.این به اون درِ فلان کارش.بدجنسیمو نشستم هی واسه خودم توجیه کردم.هی از سر شب نشستم واسه خودم آسمون ریسمون بافتم.یکم از عذاب وجدانِ کم شه.چمیدونم.اینم می گذره.

+پروردگـارا.گاهی نگاهی :(

نمی‌دونم بگم از برکت این قطعی نت یا چی،ولی این چند روزه چراغ یه وبلاگایی روشن شد و کسایی پست گذاشتن که ساااااال ها بود خاموش بودن.با تموم ناراحتیام از این بابت خوشحالم:)

یعنی قشنگ اهالی وبلاگستان،مثل مور و ملخ بی صدا و با صدا خزیدن تو وبلاگای خاک گرفتشون.یکی هم خودم.بعد من کلی از پست هام رو پاک یا آرشیو کردم،ولی جالبیش یا بدتر قسمت ناراحت کننده اینه که سال ۹۷ کلا نبودم.درسته سال خوبی نبود برام ولی از روزای بدشم هیچی توی آرشیوم ندارم حتی غرغر.ولی خوشحالم که تموم شد.از اول ۹۸ هم دوتا پست داشتم که یکیشو پاک کردم یکیشو آرشیو.آدم یاد قدیما می‌افته که فقط وبلاگ بود و اسمس،چیکار کردن با ما این تلگرام و اینستاگرام واقعا.با تموم خوبیاشون درمورد من اینطور بود که ذهنمو شلوغ کردن خیلی وقتا.به هر حال.خوبه که توی این سکوت و بی‌خبری از دنیا که فقط طنین صدای خودمون می‌پیچه اینجا هنوز بازه و می‌شه چهارتا وبلاگ خوند و دل گرم شد که تو این جزیره تنها نیستیم حداقل.